Lata-Stelpan

Ein af mínum uppáhaldsbókum í æsku var bókin um Lötu-Stelpuna. Tær snilld! Hún var svo löt og leiðinleg að einn góðan veðurdag fengu kötturinn, húsbúnaðurinn, húsgögnin og meiraðsegja húsið sjálft alveg nóg og hlupust á brott. Allt endaði þetta nú vel og hætti stúlkan að vera löt og húsið, kötturinn og dótið féllst á að lifa áfram með henni...

Ég rifjaði þetta upp í morgun yfir kaffibollanum mínum og til þess að eiga það ekki á hættu að allt mitt dót, já og húskofinn minn, flýðu undan mér þá dreif ég í því að þurrka af, ryksuga, skúra, ganga frá þvotti ofl. Pakkaði meiraðsegja líka niður fyrir Venna þó hann fari ekki fyrr en í kvöld!

Það væri voða leiðinlegt ef það fréttist til næstu bæja að hún Lata-Guðný væri svo löt að húsið hefði yfirgefið hana...

Athugasemdir

[Helga Dóra (IP-tala skráð) 18.11.2007 kl. 11:53]

Mér finnst það stundum afar undarlegt að mín húsgögn og mitt dót sé ekki löngu farið. Lata-Dóra er yfirleitt við stjórnvölin í mínu húsi, því miður.